"ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ" επίπεδα

Η υπόθεση του κοινωνικού εγκεφάλου επικεντρώνεται στην εξήγηση του μεγάλου μεγέθους και της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου ως αποτέλεσμα των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, που κυμαίνονται από την εξαπάτηση έως τη συνεργασία έως τους τρόπους εύρεσης τροφής και εξασφάλισης απογόνων (Allman 1999; Barrett & Henzi 2005; Dunbar 1998; Dunbar & Schultz 2007a,b). Υπάρχουν αρκετές έννοιες που σχετίζονται στενά με την έννοια του κοινωνικού εγκεφάλου και όλες μαζί βοηθούν στην αποσαφήνιση των κοινωνικών διεργασιών από διάφορες πτυχές και απόψεις, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου των συναισθημάτων.

Ένα από αυτά είναι αυτό της "κοινωνικής συμπεριφοράς" και ειδικά η υποπαραλλαγή του – «προκοινωνική συμπεριφορά». Σύμφωνα με τους Kennedy και Adolphs "κοινωνικής συμπεριφοράς" είναι «η άγκυρα για όλα αυτά τα διαφορετικά επίπεδα εξήγησης» και περιλαμβάνει τις εύκολα παρατηρήσιμες αλληλεπιδράσεις μεταξύ ενός ατόμου και άλλων ανθρώπων. (Kennedy, Adolphs, 2012, 559–572). Αντίστοιχα, προκοινωνική συμπεριφορά ορίζεται ως «εθελοντική συμπεριφορά που προορίζεται να ωφελήσει άλλους» και συνεπάγεται ένα ευρύ πολυδιάστατο πεδίο συμπεριφορών, όπως η αλτρουιστική βοήθεια, η ανταλλαγή και η συνεργασία (Eisenberg, Fabes, & Spinrad, 2006, 646; Padilla-Walker & Carlo, 2014, 3 –16). Περιλαμβάνει τη διαπροσωπική βοηθητική συμπεριφορά, αλλά επίσης συνεργασία που ωφελεί την ομάδα κάποιου (Batson & Powell, 2003, 463–484; Penner, Dovidio, Piliavin, & Schroeder, 2005, 356–392). (Van Hoorn, 2016, 90-100.)

«Κοινωνική γνώση» – Σύμφωνα με τους Kennedy και Adolphs, αναφέρεται στις διάφορες ψυχολογικές διεργασίες (τόσο συνειδητές όσο και μη) που αποτελούν τη βάση της κοινωνικής συμπεριφοράς. Οι Kennedy και Adolphs χρησιμοποιούν τον όρο «κοινωνική γνώση» σχετικά ευρέως εδώ, συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε γνωστικής επεξεργασίας (π.χ. αντίληψη, συλλογισμός, μνήμη, προσοχή, κίνητρο και λήψη αποφάσεων) που βασίζεται σε μια κοινωνική ικανότητα ή κοινωνική συμπεριφορά. Η επεξεργασία των κοινωνικών ερεθισμάτων και η δημιουργία κοινωνικής συμπεριφοράς συνήθως εμπλέκουν κάποια επεξεργασία που είναι σχετικά εξειδικευμένη για τον κοινωνικό τομέα (αναγνώριση προσώπων, σκέψη για το τι σκέφτεται ένα άλλο άτομο, ακούγοντας κάποιον να φωνάζει το όνομά του) και άλλες διαδικασίες που επίσης συμμετέχουν, αλλά γενικότερες σε λειτουργία. (Kennedy, Adolphs, 2012, 559–572).

Μια άλλη σχετική έννοια είναι αυτή της «κοινωνικής λειτουργίας». Είναι ευρύτερη από την κοινωνική συμπεριφορά καθώς αναφέρεται στην μακροπρόθεσμη ικανότητα ενός ατόμου να αλληλεπιδρά με άλλους, που καθορίζεται από το περιβάλλον και την ιδιαίτερη κατάσταση μέσα σε μια κοινότητα.

"Κοινωνικός εγκέφαλος" – αναφέρεται ιστορικά σε εκείνες τις δομές του εγκεφάλου που υπηρετούν τις κοινωνικές διαδικασίες (Brothers, 1990, 27–51): περιοχές στον κροταφικό λοβό για την επεξεργασία προσώπων (Tsao 2008; 411–438; Kanwisher, et al, 1997, 4302–4311; , Yovel, 2006, 2109–2128.), η κροταφοβρεγματική σύνδεση και ο έσω προμετωπιαίος φλοιός για την αναπαράσταση των πεποιθήσεων των άλλων ανθρώπων (Scholz et al, 2009, 4:e4869; Saxe, Powell, 2006, 692–203,699, Galla; 77-83), και ορισμένες περιοχές που προστέθηκαν πρόσφατα περιλαμβάνουν δομές που σχετίζονται με την κοινωνική αντίληψη, την κοινωνική απόδοση και άλλες πτυχές της κοινωνικής γνώσης (Adolphs, 2009, 693-716). Κατ' αρχήν, η σχέση μεταξύ των διαφορετικών επιπέδων του «κοινωνικού» είναι απλή: ο κοινωνικός εγκέφαλος εφαρμόζει την κοινωνική γνώση, η οποία με τη σειρά της προκαλεί κοινωνική συμπεριφορά, η οποία με τη σειρά της συνιστά κοινωνική λειτουργία όταν ενσωματώνεται με την πάροδο του χρόνου και του πλαισίου (Kennedy, Adolphs, 2012, 559 –572).

Ακόμα μια άλλη έννοια είναι αυτή της «κοινωνικής αξιολόγησης» – ορίζει μια νοητική διαδικασία που υποστηρίζει την προτίμηση προς τους προκοινωνικούς εταίρους (θετικότητα μεροληψίας) έναντι της αποφυγής αντικοινωνικών ατόμων (αρνητική προκατάληψη) σε ένα συνεργατικό πλαίσιο.

Η κοινωνική αξιολόγηση θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί ως «μια νοητική διαδικασία κατά την οποία ένα άτομο (1) αποδίδει διαφορετικές αξίες (θετικές, αρνητικές) σε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς (π.χ. βοήθεια, παρεμπόδιση) που εκτελούνται σε μια κοινωνική αλληλεπίδραση (π.χ. επίλυση προβλημάτων). , (2) συσχετίζει αυτές τις συμπεριφορές με συγκεκριμένα άτομα (αξίες συνεργασίας) και (3) δείχνει διαφορετικές συμπεριφορές (π.χ. αποφυγή ή προτίμηση) προς άλλους με βάση τη συνολική αξία που έχει συσχετιστεί με αυτούς. Η κοινωνική αξιολόγηση αποτελείται από δύο δομικά στοιχεία. Η αρνητική προκατάληψη αναφέρεται σε μια αποστροφή για αρνητικά (κοινωνικά) ερεθίσματα που μπορεί να εκδηλωθεί στην αποφυγή του αντικοινωνικού συντρόφου (Hamlin et al, 2010; Anderson et al, 2013a;) (Abdai, Miklosi, 2016).