Παράδειγμα Νευρομύθων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Παρόλο που υπάρχουν πολλές θεωρητικές περιγραφές μεμονωμένων νευρομύθων που οριοθετούν ορισμένα μεμονωμένα επιχειρήματα ή αντεπιχειρήματα, μόνο μερικά από αυτά έχουν περιγραφεί συστηματικά σε σχέση με τον πυρήνα της αλήθειας, τα μεμονωμένα λανθασμένα συμπεράσματα και τα κατάλληλα αντεπιχειρήματα.Grospietsch and Mayer, 2018; 2019; 2021α; 2021β; Grospietsch 2019). We selected those that University educators could possibly meet in Higher Education. 

1^st NEUROMYTH: Learning Styles 

Introductory video 

“Learning Styles- The Biggest Myth in Education” (14.26’)  

Description of the Neuromyth 

Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention that closely related to education, we can find the neuromyth of the visual, auditory, and kinaesthetic (VAK) learning styles. There are three mythical conclusions about the learning styles. The first erroneous conclusion that can be drawn from this kernel of truth is that there are auditory, visual, haptic and intellectual learning styles, as Vester (1975). The next erroneous conclusion drawn is that people learn better when they obtain information in accordance with their preferred learning style. Finally, the third erroneous yet widely disseminated conclusion is that teachers must diagnose their students’ learning styles and take them into account in instruction.  According to Grospietsch and Mayer (2021b), πυρήνα της αλήθειας behind this neuromyth is that people differ in the mode in which they prefer to receive information (visually or verbally; e.g., Höffler et al., 2017).  

The effects of  the Neuromyth on Education 

As Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention, even there is lack of evidence the neuromyth of the learning styles, it is one of the most deeply rooted belief among teachers, educators, and students. (Rodrigues Rato et al., 2013,  Δεληγιαννίδη και Χάουαρντ Τζόουνς, 2015; Παπαδάτου-Πάστου κ.ά., 2017, 2018; Varas-Genestier και Ferreira, 2017; Zhang et al., 2019). Οι εκπαιδευτικοί αναφέρουν ότι διδάχθηκαν για την ύπαρξη μαθησιακών μορφών κατά τη διάρκεια μαθημάτων κατάρτισης που διοργανώθηκαν από τα σχολεία τους ή τις εκπαιδευτικές αρχές των κυβερνήσεών τους (Lethaby and Harries, 2016; Kim and Sankey, 2017; McMahon et al., 2019).  

Οι Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) προσθέτουν επίσης ότι πολλοί εκπαιδευτικοί στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι ενήμεροι για την ύπαρξη των μαθησιακών στυλ και τα χρησιμοποιούν στη διδακτική τους πρακτική. Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο δραματικό είναι ότι σε όταν ένας μόνο καθηγητής ανέφερε ότι δεν υπήρχαν εμπειρικά στοιχεία για τη βασισμένη στα μαθησικά στυλ μάθησηRohrer and Pashler, 2012; Grospietsch and Mayer, 2018), 46% ισχυρίστηκε ότι θα έβρισκαν οφέλη από τη χρήση του στην τάξη (Newton and Miah, 2017). Ωστόσο, προηγούμενες αναφορές επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της αυτοαξιολόγησης ενός μαθητή σχετικά με το στυλ μάθησης που προτιμά και του στυλ που του αποδίδει ο δάσκαλος (Παπαδάτου-Πάστου κ.ά., 2018), με <50% συμφωνίας μεταξύ της αυτοαναφοράς μαθητή και ενός ερωτηματολογίου μαθησιακού στυλ (Krätzig and Arbuthnott, 2006). Το γεγονός είναι ότι δεν μαθαίνουμε χρησιμοποιώντας μόνο μία αίσθηση, και η μάθηση VAK δεν εξηγεί πώς μαθαίνει ο εγκέφαλος (Geake, 2008; Dekker et al., 2012). Η χρήση αυτού ως θεωρίας ή έγκυρης εξήγησης είναι απλώς μια διδακτική ευρετική βασισμένη σε παρατηρήσεις (Schwartz, 2015), μια υπερβολική απλοποίηση (Purdy και Morrison, 2009), και μια περισσότερο από αμφισβητήσιμη πρακτική (Bailey et al., 2018). Σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες, αυτός ο νευρομύθος εξακολουθεί να εμφανίζεται σε επιμορφωτικές δράσεις, σε πτυχία εκπαίδευσης, σε πανεπιστήμια ή σε βιβλία (Gleichgerrcht et al., 2015; Lethaby and Harries, 2016; Kim and Sankey, 2017; Grospietsch and Mayer, 2018; McMahon et al., 2019; Tan and Amiel, 2019), μερικές φορές ως γενική εκπαιδευτική τάση (Παπαδάτου-Πάστου κ.ά., 2018). Επιπλέον, ορισμένοι εκπαιδευτικοί επιμένουν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν να εργάζονται υπό αυτή την προοπτική στις τάξεις τους, ακόμη και γνωρίζοντας ότι η ύπαρξη των μαθηαισκών στυλ είναι νευρομύθος (Newton and Miah, 2017; Tan and Amiel, 2019). 

Πως να "εντοπίσετε" ένα νευρομύθο -Η Επιστημονική Προοπτική  

To spot a neuromyth you need to look for scientific evidence. Even it is true that there may be preferences and, perhaps more importantly, that presenting information in multiple sensory modes can support learning, Vester’s model of learning styles is not even logically consistent, because it compares three sensory channels to an ‘intellectual’ learning style (Looß, 2001). Τα τεστ μαθησιακών στυλ είναι αναξιόπιστα από την άποψη της μέτρησης και δεν είναι σε θέση να κατηγοριοποιήσουν με ακρίβεια ετερογενείς ομάδες μαθητών (Coffield et al., 2004; Pashler et al., 2008). Επιπλέον, δεν υπάρχει εμπειρική απόδειξη confirming the effectiveness of considering students’ learning styles in instruction (Willingham et al., 2015). Regardless of the mode in which it is presented, information must be meaningfully processed, repeated and elaborated. In addition Howard-Jones, P. A. (2014) mention that if a person feels that they learn best by writing the content down in their own words, this is not because they then see what they have written down, but rather because writing something down in one’s own words serves as an elaboration strategy (Grospietsch και Mayer, 2021β). 

Επιπρόσθετοι πόροι  

2^nd NEUROMYTH: Η μπλοκαρισμένη μάθηση είναι καλύτερη από τη διαπλεκόμενη 

Περιγραφή και Μυθικές Υποθέσεις

A neuromyth that has to date largely been addressed in the context of cognitive psychology and ‘desirable difficulties’ (e.g., Bjork and Bjork, 2011; Lipowsky et al., 2015) is the notion that Η μπλοκαρισμένη μάθηση είναι καλύτερη από τη διαπλεκόμενη (Grospietsch and Mayer, 2019). According to Grospietsch (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that instructional designs in which the learning content is systematically structured facilitate positive learning effects among students (e.g., Hattie, 2009).  

Οι επιπτώσεις του για την εκπαίδευση-Μυθικά συμπεράσματα

Από αυτό, λανθασμένα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι μαθητές είναι καταβεβλημένοι όταν τα θέματα διδασκαλίας δεν διδάσκονται το ένα μετά το άλλο με ένα δομημένο, διαδοχικό τρόπο. Επομένως, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι πιστεύουν σε αυτό τον νευρομύθο μπορεί να σχεδιάσουν αντίστοιχες μαθησιακές δραστηριότητες σειριακής αλληλουχίας. Μία σχετική υπόθεση με το νευρομύθο αυτό είναι ότι η απόκτηση γνώσης από τους μαθητές είναι πιο ουσιαστική όταν η μαθησιακή διαδικασία είναι απλουστευμένη, οπότε η γρήγορη και εύκολη επιτυχία κατά την διάρκεια της μάθησης βελτιώνει την μακροπρόθεσμη απομνημόνευση του μαθησιακού περιεχομένου από τους μαθητές. Επομένως, συνιστάται στους διδάσκοντες να ακολουθούν την δομή των σχολικών εγχειριδίων και να διδάσκουν θέματα χρονολογικά το ένα μετά το άλλο, σε «μπλοκ».

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth-Η Επιστημονική Προοπτική  

From a scientifically accurate perspective, however, students who engage in interleaved learning (mixed, juxtaposed learning of different topics) have better scores on long-term performance tests (after several weeks or months have passed) and develop fewer misconceptions than students who sequentially learn content on one topic after another (e.g., Rohrer και Taylor, 2007; Ziegler και Stern, 2014). Research findings on desirable difficulties demonstrate the positive effects on students’ knowledge acquisition of deliberately making learning processes more difficult (e.g., Bjork and Bjork, 2011; Dunlosky et al., 2013; Lipowsky et al., 2015) and that interleaved learning is superior to blocked learning in the long term (e.g., Mayfield και Chase, 2002). Cognitively demanding activities result in slow, not immediately visible learning successes, yet improve long-term retention of what has been learned (e.g., Carvalho και Goldstone, 2014; Bjork and Kroll, 2015). 

3d NEUROMYTH: Μαθησιακές διαφορές λόγω χρήσης ημισφαιρίου 

Description of the Neuromyth and Mythical Assumptions 

Several theoretical descriptions of the neuromyth regarding μαθησιακές διαφορές λόγω χρήσης ημισφαιρίου also exist (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης [ΟΟΣΑ], 2002; Becker, 2006; Geake, 2008; Alferink και Farmer-Dougan, 2010; Lilienfeld et al., 2010; Lindell and Kidd, 2011; Adey and Dillon, 2012; Τζάρετ, 2014; Tokuhama-Espinosa, 2018). According to Grospietsch (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that one brain hemisphere is more strongly involved in certain cognitive processes than the other (ημισφαιρική κυριαρχία) (e.g., Ocklenburg et al., 2014; Bear et al., 2016). Based on this kernel of truth, it is erroneously concluded that the two brain hemispheres have different strengths and weaknesses. 

The effects of  the Neuromyth on Education 

It is assumed that every learner has a dominant hemisphere that they rely upon more strongly than the other, and that student (cognitive) characteristics are rooted in this ‘hemispheric dominance’ – misinterpreted as the strength of the two hemispheres. For example, analogously to the neuromyth that logic is located in the left hemisphere, creativity in the right (see below), it is allegedly the case that ‘left brain dominant’ learners are more talented in mathematics, while ‘right brain dominant’ learners are better able to complete creative tasks. Ultimately, the erroneous conclusion is drawn that learners cannot complete tasks that misalign with their hemispheric dominance or can do so only with great difficulty; thus, educators need to take into account whether learners are αριστερό or δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου in their instruction.  

How to ‘spot” Neuromyth –Η Επιστημονική Προοπτική  

From a scientifically accurate perspective, however, it is learners themselves rather than brain hemispheres that possess different strengths and weaknesses rooted in their intelligence, use of learning strategies, interest, motivation, attention, etc. (Gruber, 2018). Η κυριαρχία του ημισφαιρίου σημαίνει απλώς ότι το ένα από τα δύο ημισφαίρια εμπλέκεται πιο έντονα σε μια συγκεκριμένη γνωστική διαδικασία από το άλλο. Οι συναρτήσεις είναι πλευρικές μόνο σε κάποιο βαθμό. Σε γενικές γραμμές, οι πληροφορίες αποθηκεύονται σε ολόκληρη την αρχιτεκτονική ενός δεδομένου νευρωνικού δικτύου και επομένως σε ίχνη μνήμης (εγγράμματα) σε όλο τον εγκέφαλο. Όσο το corpus collosum, η ζώνη των νεύρων που συνδέει τα δύο ημισφαίρια, παραμένει ανέπαφο, λαμβάνει χώρα μια συνεχής ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δύο ημισφαιρίων, ανεξάρτητα από το είδος της δραστηριότητας που διεξάγεται (Bear et al., 2016). 

4th NEUROMYTH: Η λογική βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο, η δημιουργικότητα στο δεξί  

Introductory Videos 

Neuromyths-Concerning the Left and the Right Brain https://www.technologynetworks.com/neuroscience/videos/neuromyths-concerning-the-left-and-the-right-314796	English Language , 2019
Left Brain vs Right Brain myth https://www.technologynetworks.com/neuroscience/videos/the-left-brain-vs-right-brain-myth-290665	English Language , 2017

Περιγραφή- Μυθικές Υποθέσεις

The neuromyth is that Η λογική βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο, η δημιουργικότητα στο δεξί (e.g., Hines, 1991) According to Grospietsch and Mayer (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that the cerebrum contains two hemispheres that are not completely identical from an anatomical or functional perspective (ημισφαιρική ασυμμετρία; e.g., Jäncke, 2013; Ocklenburg et al., 2014).  

Οι επιπτώσεις του για την εκπαίδευση-Μυθικά συμπεράσματα

Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention that   educators who believe in this Neuromyth, with 41.7% of references among the studies,  have the idea that each hemisphere works autonomously and has a different function. Hence,  students’ left hemisphere is responsible for intellectual, rational, verbal and analytical thinking, while the right hemisphere is responsible for creative, intuitive and non-verbal thought processes. Accordingly they can organize the learning activities. 

Πως να "εντοπίσετε" αυτό το Νευρομύθο -Η Επιστημονική Προοπτική  

From a scientifically accurate perspective, however, the two hemispheres are linked to one another via the corpus collosum, as mentioned above (Bloom and Hynd, 2005). Λειτουργούν μαζί σε όλες τις εργασίες επεξεργασίας (Singh and O’Boyle, 2004), όπως φαίνεται με το παράδειγμα της γλώσσας: Το αριστερό ημισφαίριο είναι κυρίαρχο σε πολλές αλλά όχι σε όλες τις λεκτικές διαδικασίες. Μερικά στοιχεία της γλώσσας επεξεργάζονται στο δεξί ημισφαίριο, συμπεριλαμβανομένου του τονισμού και της ανάγνωσης μεταξύ των γραμμών (Lai et al., 2015). Έτσι, η διαδικασία δεν είναι εντελώς πλευρική (Nielsen et al., 2013). 

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth- Η Επιστημονική Προοπτική  

In our own attempts to translate these findings into classroom learning games, we have encountered new potential for neuromyths. This has partly been a matter of language. For example, educators’ understanding of the term ‘motivation’ extends well beyond its common usage in neuroscience (that is, motivation as a short-term visceral desire to approach); it also includes motivation towards longer-term goals such as a university career. 

5th NEUROMYTH: the η αποτελεσματικότητα του Brain Gym  

Introductory Video: 

Μυθικές Υποθέσεις 

A further neuromyth related to the relationship between the brain hemispheres concerns the η αποτελεσματικότητα του Brain Gym (Becker, 2006; Hyatt, 2007; Stephenson, 2009; Howard-Jones, 2010; Adey and Dillon, 2012; Tokuhama-Espinosa, 2018). According to Grospietsch and Mayer (2021a), the kernel of truth underlying this neuromyth is that a crossed neural pathway links the left hemisphere of the brain to the right side of the body and vice versa (e.g., De Lussanet and Osse, 2012; Kinsbourne, 2013).  

Μυθικά συμπεράσματα 

Based on this kernel of truth, it is erroneously concluded that motor problems during cross-body coordination exercises result from a lack of coordination between the two hemispheres. Learning difficulties are also said to result from a lack of cooperation between the two hemispheres. it is further erroneously concluded that cooperation between the two hemispheres can be improved by increasing the number of synaptic connections between them and that cross-body coordination exercises can improve one’s mental abilities. Ultimately, it is claimed that ‘Brain Gym’ programs available for sale can prevent learning difficulties, improve students’ learning or creativity, and even raise their intelligence.  

Η Επιστημονική Προοπτική  

Ωστόσο, από μια επιστημονικά ακριβή προοπτική, τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου ανταλλάσσουν συνεχώς πληροφορίες σε συντονισμό το ένα με το άλλο όσο το corpus collosum, η ζώνη των νεύρων που συνδέει τα δύο ημισφαίρια, παραμένει ανέπαφο (Blais et al., 2018). Αντίθετα, οι μαθησιακές δυσκολίες οφείλονται σε διαφορές στη χωρητικότητα της μνήμης εργασίας ή στην ταχύτητα επεξεργασίας (Willcutt et al., 2013). Μπορούν επίσης να προκληθούν από έλλειψη προσοχής, δυσμενείς συνθήκες παρακίνησης ή ελλείμματα στη χρήση στρατηγικών μάθησης (Creß and Friedrich, 2000; Grube and Ricken, 2016). Δεν μπορούμε συνειδητά να επηρεάσουμε πού προκύπτουν οι συνάψεις και ο σχηματισμός τους δεν είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Νέοι συναπτικοί σύνδεσμοι σχηματίζονται κατά τη διάρκεια κάθε γνωστικής διαδικασίας (Zheng et al., 2013). While coordination exercises can improve students’ physical fitness levels and motor skills, they do not improve their cognitive performance (Cancela et al., 2015). Οποιεσδήποτε υποκειμενικά ή αντικειμενικά αντιληπτές γνωστικές βελτιώσεις προκύπτουν αντίθετα από το διάλειμμα από τη μάθηση/βελτιωμένη κυκλοφορία που συνοδεύει τέτοιες ασκήσεις.Budde et al., 2008). 

6^th NEUROMYTH: Η μάθηση ενώ κοιμάστε  

Introductory video 

Οι κοινοί μύθοι θέτουν σε κίνδυνο τον καλό ύπνο https://www.technologynetworks.com/neuroscience/news/common-myths-compromise-good-sleep-318406 

Description of the Neuromyth and Mythical Assumptions 

The neuromyth on μαθαίνοντας ενώ κοιμάσαι is theoretically described much more rarely compared to the aforementioned neuromyths (Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και Καινοτομίας [CERI], και Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης [ΟΟΣΑ], 2007; Lilienfeld et al., 2010; Tokuhama-Espinosa, 2018). Με βάση τον πυρήνα της αλήθειας (Grospietsch and Mayer, 2019) η νυχτερινή αναδιάρθρωση (ενοποίηση) διεργασιών στον εγκέφαλο και μπορεί να οδηγήσει σε νέες ιδέες. 

The effects of  the Neuromyth on Education 

Οι μαθητές μπορούν να μάθουν ένα εντελώς καινούργιο γνωστικό περιεχόμενο καθώς κοιμούνται. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ώρα που ξοδεύουν για να κοιμηθούν για να μάθουν, με το να εκτίθενται σε ακουστικά ερεθίσματα. Αυτό οδηγεί στην σύσταση να ακούν οι μαθητές ηχητικά αρχεία (π.χ., λέξεις σε μία ξένη γλώσσα) καθώς κοιμούνται  

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth -The Scientific Perspective  

Από μία επιστημονικά ακριβή άποψη, έναν πυρήνα αλήθειας, οι πληροφορίες κωδικοποιούνται όταν ένα άτομο είναι ξύπνιο και ενοποιούνται όταν αυτό κοιμάται. Και οι δύο διαδικασίες είναι απαραίτητες για να αποθηκευτεί η γνώση στην μακροπρόθεσμη μνήμη-με άλλα λόγια, για να μάθουμε (Gais and Born, 2004). Δεν είναι όμως δυνατόν να μάθουμε καινούργιο περιεχόμενο καθώς κοιμόμαστε (Stickgold, 2012). Με το να κωδικοποιούμε καινούριες πληροφορίες καθώς κοιμόμαστε θα δαταρασσόταν ηπροαναφερόμενη διαδικασία της ενοποίησης (Gais and Born, 2004). Κατά την διάρκεια του ύπνου, ο εγκέφαλος είναι σχετικά καλά «σφραγισμένος» από τον έξω κόσμο (Muzet, 2007), παρόλο που μπορεί να αντιδράσει σε αισθητήρια ερεθίσματα όπως οι οσμές ή να αλλάξει την ένταση της αναπνοής του ατόμου που κοιμάται (Stickgold, 2012), κάνοντάς δυνατή κάποια μαθησιακή προετοιμασία (Arzi et al., 2012).

Multiple Intelligence Theory. IS IT A NEUROMYTH??? 

Θεωρία Πολλαπλής Νοημοσύνης: Μυθικές Υποθέσεις

Multiple Intelligences theory has proved popular with teachers as a welcome argument against intelligence quotient (IQ)-based education. MI theory posits that every individual has, at their disposal, a γεμάτος intellectual profile of eight intelligences. From one individual to another, some intelligences exhibit low, some exhibit average, and some others exhibit strong biopsychological potentials. We need to take into consideration that Gardner (2020) argues that MI theory does not qualify as a neuromyth.  

Οι επιπτώσεις του για την εκπαίδευση-Μυθικά συμπεράσματα

A large-scale survey conducted in Quebec, Canada, by Blanchette Sarrasin et al. (2019) revealed that 68% of teachers somewhat or strongly agreed (rating of 4 or 5 on a 5-point scale) with the following neuromyth statement: Students have a predominant intelligence profile, for example logico-mathematical, musical, or interpersonal, which must be considered in teaching. This is not an idiosyncratic case in the field (see Τραπέζι 1). In another survey conducted in Spain, Οι Ferrero et al. (2020) reported that teachers gave an average rating of 4.47 [on a 5-point scale, from 1 (definitely false) to 5 (definitely true)] to a closely similar neuromyth statement: Adapting teaching methods to the “multiple intelligences” of students leads to better learning. The believe in this neuromyth encourages educators to characterize learners in terms of a small number of relatively independent ‘intelligences’ — for example, linguistic, musical and interpersonal. Consider that Gardner and his research team spent an entire decade, through the Spectrum Project, contemplating the hypothesis—embedded into the opening survey statement—that matching modes of instruction to MI intelligence profiles promotes learning. When taken for granted, such an unproven research hypothesis is considered as a false belief—a neuromyth derived from MI theory.  

Η Επιστημονική Προοπτική  

Παρόλα αυτά, η γενική περιπλοκότητα επεξεργασίας του εγκεφάλου κάνει απίθανο οτιδήποτε μοιάζει με την θεωρία των πολλαπλών τύπων νοημοσύνης, να χρησιμοποιηθεί για την περιγραφή του ίδιου του εγκεφάλου. Δε φαίνεται ούτε ακριβές, αλλά ούτε και χρήσιμο να μειώσουμε το τεράστιο εύρος περίπλοκων ατομικών διαφορών σε νευρικά και νοηματικά επίπεδα σε ένα περιορισμένο αριθμό συγκεκριμένων δυνατοτήτων.  

Rousseac Luk (2020) argues that the neuro-mythological part of Multiple Intelligences theory (that is, its relation to neuroscience) is difficult to test, not least because the task for Multiple Intelligences theorists of defining the types and number of intelligences remains a work in progress.