Β. Γιατί επιμένουν να υπάρχουν οι νευρομύθοι στα σχολεία και τα κολέγια;

Ρίχνοντας μια ματιά σε βάθος τα τελευταία χρόνια στην έρευνα των Νευρομύθων, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι υπάρχουν και εμμένουν ανάμεσα στους μαθητές, τους καθηγητές, τους εκπαιδευτές και τους διευθυντές. Η απόσταση μεταξύ Νευροεπιστήμης και Εκπαίδευσης είναι ακόμη μεγάλη. Επιπρόσθετα έχουν δυσκολίες στην πρόσβαση στα τελευταία ευρήματα εξαιτίας της απουσίας επιστημονικής γνώσης στην μητρική τους γλώσσα ή την αδυναμία των επιστημόνων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Παρόλα αυτά ο Howard-Jones, P.A. (2014) βρήκε λόγους για την έλλειψη γνώσης ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς για την επιστήμη και τον εγκέφαλο. Κάποιοι από αυτοί αναφέρονται πιο κάτω:

• Οι υποσχέσεις συμβαδίζουν με τις συστάσεις: οι ενδιαφερόμενοι καθηγητές και μαθητές συχνά αποτυγχάνουν να σκεφτούν ότι η Νευροδιδακτική είναι κάτι περισσότερο από μία εύλογη έννοια -μπορεί να είναι και ένας μύθος όταν εφαρμόζεται λανθασμένα. Για παράδειγμα, οι πιο πάνω υποσχέσεις συχνά συνοδεύονται με συστάσεις όπως " Ο εγκέφαλος μας θέλει να τον χρησιμοποιούμε ολόκληρο και όχι μονάχα ένα μέρος”, “Ο εγκέφαλος απευθυνθείται και στα δύο ημισφαίρια στον ίδιο βαθμό”, or “Δώστε προσοχή στο κατά πόσο είστε οπτικός, ακουστικός ή απτικός τύπος μαθητή”.
• Οι συστάσεις συνοδεύονται με Νευρομύθους Πολυάριθμες εμπειρικές μελέτες αποκαλύπτουν την εκτεταμένη προώθηση τέτοιων παρανοήσεων στο θέμα την μάθησης και του εγκεφάλου ανάμεσα στο κοινό εκτεταμένα και ανάμεσα σε προ υπηρεσιακούς εκπαιδευτικούς και εν ενεργεία εκπαιδευτικούς (π.χ. Dekker et al., 2012; Ferrero et al., 2016). Ακόμη και διευθυντές, βραβευμένοι καθηγητές, αλλά και πανεπιστημιακοί, ευρέως, υποστηρίζουν Νευρομύθους όπως το ότι "χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας”, “μαθησιακές διαφορές λόγω χρήσης ημισφαιρίου”, or the “ύπαρξη μαθησιακών στυλ” (Horvath et al., 2018; Zhang et al., 2019). 
• Οι νευρομύθοι συνοδεύουν εκπαιδευτικά προβλήματα Από την μια, αυτό είναι προβληματικό επειδή θα μπορούσε να οδηγήσει αυτούς που κάνουν διαλέξεις να μεταδώσουν λανθασμένο περιεχόμενο ή και αναποτελεσματικές μαθησιακές στρατηγικές στους μαθητές τους. Από την άλλη, η ύπαρξη νευρομύθων θα μπορούσε να σπαταλήσει τα «χρήματα, τον χρόνο και την προσπάθεια των εκπαιδευτικών» (Dekker et al., 2012, Π. 1) «του εκπαιδευτικού συστήματος και να στερήσει από διδάσκοντες και μαθητευόμενους ευκαιρίες να δαπανήσουν οικονομικές πηγές πάνω σε πιο αποτελεσματικές θεωρίες και μεθόδους, (διδασκαλία στρατηγικών μάθησης ή νοητική ενεργοποίηση).
• Τα εκπαιδευτικά προβλήματα μπορούν να συζητηθούν με διεπιστημονική επικοινωνία H μελέτη των Νευρομύθων και πως αναπτύσσονται μπορεί να παρέχει μια πολύτιμη πηγή γνώσης, όσον αφορά τις προκλήσεις στην διεπιστημονική επικοινωνία ανάμεσα στην Νευροεπιστήμη και την Εκπαίδευση, και πως αυτές οι προκλήσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν. Κατανοώντας την πολιτιστική απόσταση που πρέπει να καλυφθεί ανάμεσα στην Νευροεπιστήμη και την Εκπαίδευση και τις μεροληψίες οι οποίες διαστρεβλώνουν την επικοινωνία κατά τη διαδρομή -μπορεί να υπάρξει μια νηφάλια αξιολόγηση της προόδου ανοικοδομήσεως μίας γέφυρας ανάμεσα σε διαφορετικούς τομείς και να καταγραφεί το τι χρειάζεται για να ολοκληρωθεί.