Voorbeeld neuromythen in het hoger onderwijs

Hoewel er veel theoretische beschrijvingen van individuele neuromythen bestaan die bepaalde individuele argumenten of tegenargumenten afbakenen, zijn er slechts enkele systematisch beschreven met betrekking tot hun kern van waarheid, individuele foutieve conclusies en passende tegenargumenten (Grospietsch en Mayer, 2018; 2019; 2021a; 2021b; Grospietsch 2019). We selected those that University educators could possibly meet in Higher Education. 

1^st NEUROMYTH: Learning Styles 

Introductory video 

“Learning Styles- The Biggest Myth in Education” (14.26’)  

Description of the Neuromyth 

Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention that closely related to education, we can find the neuromyth of the visual, auditory, and kinaesthetic (VAK) learning styles. There are three mythical conclusions about the learning styles. The first erroneous conclusion that can be drawn from this kernel of truth is that there are auditory, visual, haptic and intellectual learning styles, as Vester (1975). The next erroneous conclusion drawn is that people learn better when they obtain information in accordance with their preferred learning style. Finally, the third erroneous yet widely disseminated conclusion is that teachers must diagnose their students’ learning styles and take them into account in instruction.  According to Grospietsch en Mayer (2021b), de kern van waarheid behind this neuromyth is that people differ in the mode in which they prefer to receive information (visually or verbally; e.g., Höffler et al., 2017).  

The effects of  the Neuromyth on Education 

As Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention, even there is lack of evidence the neuromyth of the learning styles, it is one of the most deeply rooted belief among teachers, educators, and students. (Rodrigues Rato et al., 2013,  Deligiannidi en Howard-Jones, 2015; Papadatou-Pastou et al., 2017, 2018; Varas-Genestier en Ferreira, 2017; Zhang et al., 2019). Onderwijzers melden dat ze zijn onderwezen over het bestaan van leerstijlen tijdens cursussen die door hun scholen of de onderwijsautoriteiten van hun regeringen worden georganiseerd (Lethaby en Harry, 2016; Kim en Sankey, 2017; McMahon et al., 2019).  

Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) voegen hier ook aan toe dat de opleiders in het Hoger Onderwijs deze neuromythe in hun praktijk gebruiken en wat nog dramatischer is, is dat wanneer een hoogleraar aangaf dat er geen empirisch bewijs was voor VAK-leren (Rohrer en Pashler, 2012; Grospietsch en Mayer, 2018Rohrer en Pashler, 2012; Grospietsch en Mayer, 2018), beweerde 46% dat ze er baat bij zouden hebben om het in de klas te gebruiken (Newton en Miah, 2017). However, previous reports confirm that there is no relation between a student’s self-evaluation about their preferred learning style and the style the teacher attributes to them (Papadatou-Pastou et al., 2018), met <50% van overeenstemming tussen zelfrapportage door studenten en een vragenlijst over leerstijlen (Krätzig and Arbuthnott, 2006). Feit is dat we niet leren met slechts één zintuig, en VAK-leren legt niet uit hoe de hersenen leren (Geake, 2008; Dekker et al., 2012). Dit gebruiken als een theorie of een geldige verklaring is slechts een leerheuristiek gebaseerd op observaties (Schwartz, 2015), een oversimplificatie (Purdy en Morrison, 2009), en een meer dan twijfelachtige praktijk (Bailey et al., 2018). In line with previous studies, this neuromyth still appears in training, education degrees, universities, or books (Gleichgercht et al., 2015; Lethaby en Harry, 2016; Kim en Sankey, 2017; Grospietsch en Mayer, 2018; McMahon et al., 2019; Tan en Amiel, 2019), soms als algemene onderwijstrend (Papadatou-Pastou et al., 2018). Moreover, some educators insist they intend to continue working under this perspective in their classrooms, even knowing that it is a neuromyth (Newton en Miah, 2017; Tan en Amiel, 2019). 

Hoe "Neuromythe" waarnemen -Het wetenschappelijk perspectief  

To spot a neuromyth you need to look for scientific evidence. Even it is true that there may be preferences and, perhaps more importantly, that presenting information in multiple sensory modes can support learning, Vester’s model of learning styles is not even logically consistent, because it compares three sensory channels to an ‘intellectual’ learning style (Looß, 2001). Tests van leerstijlen zijn onbetrouwbaar vanuit meetperspectief en zijn niet in staat heterogene groepen leerlingen nauwkeurig te categoriseren (Coffield et al., 2004; Pashler et al., 2008). Bovendien is er geen empirisch bewijs confirming the effectiveness of considering students’ learning styles in instruction (Willingham et al., 2015). Regardless of the mode in which it is presented, information must be meaningfully processed, repeated and elaborated. In addition Howard-Jones, P. A. (2014) mention that if a person feels that they learn best by writing the content down in their own words, this is not because they then see what they have written down, but rather because writing something down in one’s own words serves as an elaboration strategy (Grospietsch en Mayer, 2021b). 

Aanvullende bronnen  

2^nd NEUROMYTH: Geblokkeerd leren is beter dan interleaved 

Beschrijving van de Neuromyth en Mythische Veronderstellingen

A neuromyth that has to date largely been addressed in the context of cognitive psychology and ‘desirable difficulties’ (e.g., Bjork en Bjork, 2011; Lipowsky et al., 2015) is the notion that geblokkeerd leren is beter dan interleaved (Grospietsch en Mayer, 2019). According to Grospietsch (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that instructional designs in which the learning content is systematically structured facilitate positive learning effects among students (e.g., Hoedje, 2009).  

De effecten van de neuromythe op onderwijs-Mythische conclusies

Hieruit wordt ten onrechte geconcludeerd dat studenten overweldigd raken wanneer leeronderwerpen niet achter elkaar op een gestructureerde, sequentiële manier worden onderwezen. Vandaar dat opvoeders die in deze neuromythe geloven, leeractiviteiten dienovereenkomstig kunnen ontwerpen. Een gerelateerde veronderstelling is dat de kennisverwerving van studenten duurzamer is wanneer het leerproces wordt vereenvoudigd, en dat snel en gemakkelijk succes tijdens het leren ervoor zorgt dat studenten de leerinhoud op de lange termijn behouden. Het wordt daarom aanbevolen dat leraren de structuur van schoolboeken volgen en onderwerpen chronologisch achter elkaar onderwijzen.

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth-Het wetenschappelijk perspectief  

From a scientifically accurate perspective, however, students who engage in interleaved learning (mixed, juxtaposed learning of different topics) have better scores on long-term performance tests (after several weeks or months have passed) and develop fewer misconceptions than students who sequentially learn content on one topic after another (e.g., Rohrer en Taylor, 2007; Ziegler en Stern, 2014). Research findings on desirable difficulties demonstrate the positive effects on students’ knowledge acquisition of deliberately making learning processes more difficult (e.g., Bjork en Bjork, 2011; Dunlosky et al., 2013; Lipowsky et al., 2015) and that interleaved learning is superior to blocked learning in the long term (e.g., Mayfield en achtervolging, 2002). Cognitively demanding activities result in slow, not immediately visible learning successes, yet improve long-term retention of what has been learned (e.g., Carvalho en Goldstone, 2014; Bjork en Kroll, 2015). 

3d NEUROMYTH: Leerverschillen door hemisferisch gebruik 

Description of the Neuromyth and Mythical Assumptions 

Several theoretical descriptions of the neuromyth regarding leerverschillen als gevolg van hemisferisch gebruik also exist (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling [OESO], 2002; Beckers, 2006; Geake, 2008; Alferink en Boer-Dougan, 2010; Lilienfeld et al., 2010; Lindell en Kidd, 2011; Adey en Dillon, 2012; Jarrett, 2014; Tokuhama-Espinosa, 2018). According to Grospietsch (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that one brain hemisphere is more strongly involved in certain cognitive processes than the other (hemisferische dominantie) (e.g., Ocklenburg et al., 2014; Beer et al., 2016). Based on this kernel of truth, it is erroneously concluded that the two brain hemispheres have different strengths and weaknesses. 

The effects of  the Neuromyth on Education 

It is assumed that every learner has a dominant hemisphere that they rely upon more strongly than the other, and that student (cognitive) characteristics are rooted in this ‘hemispheric dominance’ – misinterpreted as the strength of the two hemispheres. For example, analogously to the neuromyth that logic is located in the left hemisphere, creativity in the right (see below), it is allegedly the case that ‘left brain dominant’ learners are more talented in mathematics, while ‘right brain dominant’ learners are better able to complete creative tasks. Ultimately, the erroneous conclusion is drawn that learners cannot complete tasks that misalign with their hemispheric dominance or can do so only with great difficulty; thus, educators need to take into account whether learners are linkerhersenhelft or rechter hersenhelft in their instruction.  

How to ‘spot” Neuromyth –Het wetenschappelijk perspectief  

From a scientifically accurate perspective, however, it is learners themselves rather than brain hemispheres that possess different strengths and weaknesses rooted in their intelligence, use of learning strategies, interest, motivation, attention, etc. (Gruber, 2018)). Hemisferische dominantie betekent alleen dat een van de twee hemisferen sterker betrokken is bij een specifiek cognitief proces dan de andere. Functies zijn slechts tot op zekere hoogte gelateraliseerd. Over het algemeen wordt informatie opgeslagen in de hele architectuur van een bepaald neuraal netwerk en dus in geheugensporen (engrammen) in de hersenen. Zolang het corpus collosum, de zenuwband die de twee hersenhelften verbindt, intact blijft, vindt er een constante uitwisseling van informatie tussen de twee hersenhelften plaats, ongeacht het soort activiteit dat wordt uitgevoerd (Beer et al., 2016). 

4th NEUROMYTH: Logica bevindt zich in de linkerhersenhelft, creativiteit in de rechterhersenhelft  

Introductory Videos 

Neuromyths-Concerning the Left and the Right Brain https://www.technologynetworks.com/neuroscience/videos/neuromyths-concerning-the-left-and-the-right-314796	English Language , 2019
Left Brain vs Right Brain myth https://www.technologynetworks.com/neuroscience/videos/the-left-brain-vs-right-brain-myth-290665	English Language , 2017

Beschrijving van de neuromythe -Mythische veronderstellingen

The neuromyth is that logica bevindt zich in de linkerhersenhelft, creativiteit in de rechterhersenhelft (e.g., Hines, 1991) According to Grospietsch en Mayer (2019), the kernel of truth underlying this neuromyth is that the cerebrum contains two hemispheres that are not completely identical from an anatomical or functional perspective (hemisferische asymmetrie; e.g., Jäncke, 2013; Ocklenburg et al., 2014).  

De effecten van de neuromythe op onderwijs-Mythische conclusies

Torrijos-Muelas M., González-Víllora S., Bodoque-Osma, A. (2021) mention that   educators who believe in this Neuromyth, with 41.7% of references among the studies,  have the idea that each hemisphere works autonomously and has a different function. Hence,  students’ left hemisphere is responsible for intellectual, rational, verbal and analytical thinking, while the right hemisphere is responsible for creative, intuitive and non-verbal thought processes. Accordingly they can organize the learning activities. 

Hoe 'spot' je deze Neuromyth? -Het wetenschappelijk perspectief  

From a scientifically accurate perspective, however, the two hemispheres are linked to one another via the corpus collosum, as mentioned above (Bloom en Hynd, 2005). Ze werken samen aan alle verwerkingstaken (Singh and O’Boyle, 2004), zoals kan worden geïllustreerd met het voorbeeld van taal: de linkerhersenhelft is overheersend in veel, maar niet alle verbale processen. Enkele taalcomponenten worden in de rechterhersenhelft verwerkt, waaronder intonatie en tussen de regels door lezen (Lai et al., 2015). Het proces is dus niet volledig gelateraliseerd (Nielsen et al., 2013). 

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth- Het wetenschappelijk perspectief  

In our own attempts to translate these findings into classroom learning games, we have encountered new potential for neuromyths. This has partly been a matter of language. For example, educators’ understanding of the term ‘motivation’ extends well beyond its common usage in neuroscience (that is, motivation as a short-term visceral desire to approach); it also includes motivation towards longer-term goals such as a university career. 

5th NEUROMYTH: the De effectiviteit van Brain Gym  

Introductory Video: 

Mythische aannames 

A further neuromyth related to the relationship between the brain hemispheres concerns the De effectiviteit van Brain Gym (Beckers, 2006; Hyatt, 2007; Stephanson, 2009; Howard Jones, 2010; Adey en Dillon, 2012; Tokuhama-Espinosa, 2018). According to Grospietsch en Mayer (2021a), the kernel of truth underlying this neuromyth is that a crossed neural pathway links the left hemisphere of the brain to the right side of the body and vice versa (e.g., De Lussanet en Osse, 2012; Kinsbourne, 2013).  

Mythische conclusies 

Based on this kernel of truth, it is erroneously concluded that motor problems during cross-body coordination exercises result from a lack of coordination between the two hemispheres. Learning difficulties are also said to result from a lack of cooperation between the two hemispheres. it is further erroneously concluded that cooperation between the two hemispheres can be improved by increasing the number of synaptic connections between them and that cross-body coordination exercises can improve one’s mental abilities. Ultimately, it is claimed that ‘Brain Gym’ programs available for sale can prevent learning difficulties, improve students’ learning or creativity, and even raise their intelligence.  

Het wetenschappelijk perspectief  

Vanuit een wetenschappelijk nauwkeurig perspectief wisselen de twee hersenhelften echter constant informatie uit in coördinatie met elkaar zolang het corpus collosum, de zenuwband die de twee hersenhelften verbindt, intact blijft (Blais et al., 2018). Leerproblemen zijn in plaats daarvan toe te schrijven aan verschillen in werkgeheugencapaciteit of verwerkingssnelheid (Willcutt et al., 2013). Ze kunnen ook worden veroorzaakt door een gebrek aan aandacht, ongunstige motiverende omstandigheden of tekortkomingen in het gebruik van leerstrategieën (Creß and Friedrich, 2000; Grube en Ricken, 2016). We kunnen niet bewust beïnvloeden waar synapsen ontstaan, en hun vorming is geen unieke gebeurtenis. Tijdens elk cognitief proces worden nieuwe synaptische koppelingen gevormd (Zheng et al., 2013). While coordination exercises can improve students’ physical fitness levels and motor skills, they do not improve their cognitive performance (Cancela et al., 2015). Alle subjectief of objectief waargenomen cognitieve verbeteringen zijn in plaats daarvan het gevolg van de onderbreking van leren/verbeterde bloedsomloop die gepaard gaat met dergelijke oefeningen (Budde et al., 2008). 

6^th NEUROMYTH: Leren terwijl je slaapt  

Introductory video 

Veelvoorkomende mythen brengen een goede slaap in gevaar https://www.technologynetworks.com/neuroscience/news/common-myths-compromise-good-sleep-318406 

Description of the Neuromyth and Mythical Assumptions 

The neuromyth on leren terwijl je slaapt is theoretically described much more rarely compared to the aforementioned neuromyths (Centrum voor onderwijsonderzoek en -innovatie [CERI], en Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling [OESO], 2007; Lilienfeld et al., 2010; Tokuhama-Espinosa, 2018). Gebaseerd op de kern van de waarheid (Grospietsch en Mayer, 2019) nachtelijke herstructurerings(consolidatie)processen in de hersenen en kan leiden tot nieuwe inzichten. 

The effects of  the Neuromyth on Education 

Studenten kunnen volledig nieuwe inhoud leren terwijl ze slapen; ze kunnen de tijd die ze slapen gebruiken om te leren door zichzelf bloot te stellen aan akoestische prikkels. Dit leidt tot de aanbeveling dat leerlingen audiobestanden moeten afspelen (bijv. woordenschatwoorden in een nieuwe taal) terwijl ze slapen.  

How to ‘spot’ Learning Styles Neuromyth -The Scientific Perspective  

Vanuit een wetenschappelijk accuraat perspectief wordt informatie echter gecodeerd wanneer een persoon wakker is, en geconsolideerd terwijl hij slaapt. Beide processen zijn nodig om kennis op te slaan in het langetermijngeheugen – met andere woorden, om te leren ( Gais en Born, 2004 ). het is niet mogelijk om nieuwe inhoud te leren terwijl men slaapt ( Stickgold, 2012 ). Het coderen van nieuwe informatie tijdens de slaap zou het consolidatieproces voor informatie verstoren ( Gais en Born, 2004 ). Tijdens de slaap zijn de hersenen relatief sterk afgesloten van de buitenwereld ( Muzet, 2007 ), hoewel ze kunnen reageren op sensorische input zoals geuren door de intensiteit van de ademhaling aanpassen ( Stickgold, 2012 ), conditionering mogelijk maken (Arzi et al., 2012 ).

Multiple Intelligence Theory. IS IT A NEUROMYTH??? 

Beschrijving van de neuromythe -Mythische veronderstellingen

Multiple Intelligences theory has proved popular with teachers as a welcome argument against intelligence quotient (IQ)-based education. MI theory posits that every individual has, at their disposal, a vol intellectual profile of eight intelligences. From one individual to another, some intelligences exhibit low, some exhibit average, and some others exhibit strong biopsychological potentials. We need to take into consideration that Garner (2020) argues that MI theory does not qualify as a neuromyth.  

De effecten van de neuromythe op onderwijs-Mythische conclusies

A large-scale survey conducted in Quebec, Canada, by Blanchette Sarrasin et al. (2019) revealed that 68% of teachers somewhat or strongly agreed (rating of 4 or 5 on a 5-point scale) with the following neuromyth statement: Students have a predominant intelligence profile, for example logico-mathematical, musical, or interpersonal, which must be considered in teaching. This is not an idiosyncratic case in the field (see tafel 1). In another survey conducted in Spain, Ferrero et al. (2020) reported that teachers gave an average rating of 4.47 [on a 5-point scale, from 1 (definitely false) to 5 (definitely true)] to a closely similar neuromyth statement: Adapting teaching methods to the “multiple intelligences” of students leads to better learning. The believe in this neuromyth encourages educators to characterize learners in terms of a small number of relatively independent ‘intelligences’ — for example, linguistic, musical and interpersonal. Consider that Gardner and his research team spent an entire decade, through the Spectrum Project, contemplating the hypothesis—embedded into the opening survey statement—that matching modes of instruction to MI intelligence profiles promotes learning. When taken for granted, such an unproven research hypothesis is considered as a false belief—a neuromyth derived from MI theory.  

Het wetenschappelijk perspectief  

De algemene verwerkingscomplexiteit van de hersenen maakt het echter onwaarschijnlijk dat iets dat lijkt op de theorie van de Meervoudige Intelligentie ooit kan worden gebruikt om het te beschrijven, en het lijkt noch nauwkeurig noch nuttig om het enorme scala aan complexe individuele verschillen op neuraal en cognitief niveau terug te brengen tot een beperkt aantal. aantal mogelijkheden.  

Rousseac Luk (2020) argues that the neuro-mythological part of Multiple Intelligences theory (that is, its relation to neuroscience) is difficult to test, not least because the task for Multiple Intelligences theorists of defining the types and number of intelligences remains a work in progress.