Je voorkennis activeren ...
De wetenschappelijke studie van betrokkenheid bij educatieve contexten staat nog in de kinderschoenen. -Howard-Jones (2019)
Leren begint met betrokkenheid. Maar wat weet de educatieve neurowetenschap al over de neurale mechanismen van betrokkenheid in onze hersenen?
Voor deze algemene inleiding tot neurowetenschap en engagement heb je de keuze uit twee opties:
Aan het einde zal er een korte test volgen.. We raden je aan om wat aantekeningen te maken tijdens het kijken of lezen.
"To learn, we need to engage" stelt prof.dr. Paul Howard-Jones (Bristol University, UK). Betrokken zijn is cruciaal om te leren. Het betekent dat we ergens in verwikkeld zijn. Als we iets willen leren van een opportuniteit, moeten we er klaar voor zijn en open voor staan. Betrokkenheid is dus sterk gerelateerd aan en wordt beïnvloed door onze emoties en motivatie.
Communicatie tussen subcortex en cortex
Om te begrijpen hoe betrokkenheid in onze hersenen werkt, moeten we kijken naar de verbindingen tussen de subcortex en de schors. De cortex is een dunne laag neuronen die de buitenste bast van de hersenen vormt. De subcortex bestaat uit meerdere structuren die dieper in de hersenen liggen (zie figuur 1).
De communicatie tussen de subcortex en de cortex bidirectioneel:
Vanwege deze intensieve connectiviteit tussen emoties (subcortex) en redeneren (prefrontale cortex), stellen sommige wetenschappers zelfs voor om ze niet apart te beschouwen. Beide zijn belangrijk om te leren en studenten te boeien om te leren.
Vier afhaalrestaurants over boeiende studenten
Hersenen werken anders
De relatie tussen bevlogenheid en leren is niet eenvoudig. Betrokkenheid kan leiden tot leren, maar het leren zelf kan ook leiden tot positievere emotionele reacties en verdere betrokkenheid bij het leren (Supekar et al., 2015). Recente MRI studies (Howard-Jones et al., 2016a en 2016b) hebben een verhoogde activatie aangetoond in het beloningssysteem van de hersenen, i.c. nucleus accumbens (zie figuur 2), wanneer leerlingen punten konden winnen tijdens het leren. De gegamificeerde leeromgeving verhoogde de activiteit van het beloningssysteem, verhoogde de betrokkenheid van studenten en verhoogde hun leren. Een andere recente studie (DiMenichi et al., 2019) laat zien dat bij het ontvangen van feedback de activering van het beloningssysteem correleert met hoeveel de student van de feedback heeft geleerd.
Niet elk brein is echter hetzelfde. Niet elke leerling reageert op dezelfde manier op beloningen en emoties. Niet elke leerling leert op dezelfde manier. Daarom is het van essentieel belang om rekening te houden met interpersoonlijke verschillen tussen studenten en te begrijpen dat er niet één maat is die voor iedereen geschikt is om uw studenten bij het leren te betrekken. Je leerlingen verschillen allemaal in wat hen bezighoudt. Als docent moet u rekening houden met deze verschillen bij het ontwerpen van uw lessen en het selecteren van strategieën om uw leerlingen te betrekken.
Verschillende ervaringen kunnen betrokkenheid en het beloningssysteem stimuleren
Als iets een beloning in het vooruitzicht heeft, zijn we er meer op gebrand om eraan deel te nemen. Een naderingsreactie in de hersenen (zie: 3.2.2) kan worden gestimuleerd door beloningen zoals lof en tokens, erkenning van prestaties, nieuwheid, keuzevrijheid en het delen van aandacht.
Beloningen
Beloningen zijn een van de belangrijkste stimulansen om een leermogelijkheid te benaderen. Beloningen en erkenning van prestaties zijn enorm belangrijk voor betrokkenheid en leren.
Nieuwigheid
Nieuwe of onontdekte dingen kunnen nieuwsgierigheid opwekken, wat van invloed is op leren.
Onzekere beloningen en keuze
Onzekere beloningen hebben een grotere impact op het beloningssysteem dan voorspelbare beloningen. Keuze bieden kan ook het beloningssysteem stimuleren.
Aandacht delen
Samenwerken met anderen geeft ook voldoening en stimuleert het leren.
Angst en ongerustheid weerhouden ons van leren
Angst en ongerustheid kunnen ervoor zorgen dat we onze aandacht afleiden van leren. Onze enige zorg is het omgaan met de situatie die angst of ongerustheid veroorzaakt. Deze reactie is verbonden met een evolutionair mechanisme dat ons helpt bedreigingen te vermijden, de zogenaamde vecht-vluchtreactie. Onveilig voelen in de klas leidt tot terugtrekking uit een leermogelijkheid.
Een subcorticale structuur, de amygdala genaamd, is verantwoordelijk voor het detecteren van bedreigingen. Wanneer een dreiging of een onveilige situatie wordt gedetecteerd, beïnvloedt de amygdala onze prefrontale cortex. Met name de amygdala beïnvloedt ons werkgeheugen in de prefrontale cortex, waardoor ons vermogen om nieuwe informatie vast te houden of te verwerken of zelfs om eerder geleerde informatie op te roepen en te gebruiken, wordt verminderd. Angst en ongerustheid leiden ook onze aandacht af van de leermogelijkheid, omdat onze totale aandacht gericht is op de bron van de angst of angst, waardoor ons vermogen om met iets anders bezig te zijn, wordt verminderd.
Hersenplasticiteit
Onze hersenen geven geen biologische grens aan wat we kunnen bereiken. Als we leren, worden de verbindingen tussen neuronen sterker. Intensieve studie verandert niet alleen de functie van de hersenen, maar ook de structuur van specifieke delen. Wat we besluiten te doen heeft een aanzienlijke invloed op hoe onze hersenen zich ontwikkelen en op ons leervermogen. Door de boodschap van hersenplasticiteit onder de aandacht van leerlingen te brengen, worden hun prestaties positief beïnvloed. De wetenschap dat de hersenen plastisch zijn en door leren kunnen worden veranderd, kan leerlingen ertoe aanzetten zich meer in te zetten voor een leermogelijkheid. Het moedigt leerlingen aan in hun eigen potentieel te geloven, niet op te geven en hun best te doen.
Start test
Dutch 
English 
Greek 
Polish 
Bulgarian 
Spanish